Od niepamiętnych czasów ludzie rysowali, malowali i rzeźbili. Źródłem ludzkich inspiracji był otaczający ich świat, ale i zjawiska, których nie ogarniali swoim umysłem - posługiwali się wiec wyobraźnią, a tej ludziom nigdy nie brakowało. Ślady działalności twórczej znajduje się wśród najstarszych znalezisk. Materiałem dla rzeźby było wszystko, co dostępne było pod ręką: kości, róg, kamień i oczywiście drewno. Szkoda, że najmniej trwały ze wszystkich materiałów nie pozwolił na zachowanie liczniejszych zabytków, jest jednak pewne, że drewno było jednym z podstawowych materiałow rzeźbiarskich. Artysta rzeźbiarz od zawsze widział, co kryje sie we wnętrzu bryły, wewnątrz kloca drewna czy belki... wycinał więc co zbędne, pozostawiając ukryty, a ujawniony w ten sposób kształt. Dokładnie tak samo dzieje się i dziś.

Niezależnie od tego co jest źródłem artystycznej inspiracji i niezależnie od tego, co powstaje w jej efekcie, dzieło jest interpretacją twórcy. Każdy, kto stworzył cokolwiek, choćby tylko raz jeden w życiu i tylko jedno dzieło musiał się zderzyć z odwiecznym pytaniem widza-odbiorcy-krytyka: dlaczego tak to wygląda? - dlaczego ręka jest zgięta w łokciu, a noga wyprostowana, skąd ten megalityczny blok, zamknięte oko lub grymas ust?

Odpowiedź jest niezmienna i oczywista:

Tak to widzę!